بیشتر اوقات به آن اتوبان‌ها و جاده‌های پیچ در پیچی که من را به خانه تو میرساند فکر میکنم. در آن سال‌ها دائم جاده‌ها در دست ساخت بود. نمیدانم اکنون که سال‌ها میگذرد، آن جاده‌های خاکی و مارپیچ که مرا در متر مترِ خود به سوی تو دفن کرده‌اند، درست شده‌اند یا نه. آن چشم‌انداز اتوبان‌هایی را به یاد می‌آورم که چون طلوع زیبا و بی‌همتای ناامیدی در قلب میدرخشد. آن جاده‌هایی که گاهی یخ زده بودند و گاهی آفتابی جهنمی و ماشین‌هایی که تا کیلومترها در اتوبان توقف کرده‌اند. اکنون من در نور لرزان چراغ‌های این اتوبان‌ها در نیمه شب دفن شده‌ام. این جاده‌ها در مغز من مسیر عبور موریانه‌ها شده‌اند…